Schaamte overwinnen met HYPNOSE

Gemma en ik zijn al jaren vriendinnen. Ze is een mooie verschijning en 26 jaar. Gemma krijgt vaak alle aandacht door haar spontaniteit en brede glimlach.

“Welke kleding zullen we vanavond aandoen?” roept Gemma enthousiast, terwijl ze in haar kast kijkt. Dan gooit ze haar trui uit en wurmt zich in een strak zwart jurkje van fluweelzachte stof.

“Wil jij dat gele jurkje?” vraagt ze aan mij, terwijl ze zichzelf bekijkt in de spiegel.

Een beetje onwennig en verlegen kijk ik naar beneden. Ik zou willen dat ik mij ook zo vrij kon voelen. Zo vrij om mijn trui zomaar ineens uit te gooien. Zo vrij om me om te kleden in het bijzijn van andere mensen. Of gewoon zo vrij om in je bikini te zwemmen, zoals ieder normaal mens. Maar ik durf het niet!

Ik durf het niet! Ik weet niet waarom, maar ik schaam me.

Ik schaam me diep voor mijn eigen lichaam.

Gemma krijgt door dat ik me ongemakkelijk voel en ze draait zich om. “Hé, Fleurtje… hoe kan dat toch? Je bent zo mooi. Er is niks mis met je lichaam.

Waarom durf je jezelf dan niet te laten zien? Je kunt je hier gewoon omkleden hoor, we kennen elkaar al jaren en nooit kleed je je om in mijn bijzijn. Ik zal je echt niet beoordelen, we zijn toch vriendinnen?” Zegt Gemma lieflijk.

Ondanks haar lieve woorden besluit ik mezelf om te kleden op de badkamer.

Alleen, zodat niemand me ziet. De schaamte is zo diep, dat ik ook niet naar mezelf durf te kijken in de spiegel. Waardoor het komt weet ik niet. Ik heb geen trauma of iets vervelends meegemaakt in mijn jeugd. Er is geen verklaarbare reden waarom ik mij zo voel.

De volgende dag fiets ik langs een bord waar mijn oog op valt: Hypnotherapie/ Energetische therapie/ Coaching Papillon. Het bord trekt mijn aandacht.

Misschien kan een coach mij helpen om over mijn schaamte heen te komen, bedenk ik me.

Het valt in ieder geval te proberen, en ik besluit een afspraak te maken.

Monique stelt zich voor, en ik voel me meteen veilig en vertrouwd bij haar. Ze heeft een beschermende, warme uitstraling.

We gaan zitten op een stoel tegenover elkaar. Later hoor ik dat dit de stoel van ‘verwondering’ is. Ik begrijp nu ook waarom.

De therapeute, Monique, stelt eerst wat vragen en dan gaan we beginnen.

In een hypnosesessie kom je bij het onbewuste brein. Dat wat we verdrongen hebben of niet meer herinneren kan in een hypnosesessie naar boven komen.

Door je bewust te worden van bepaalde overtuigingen en ervaringen die je in je leven hebt opgedaan, kan het je inzichten geven waarom je nu zo reageert in bepaalde situaties.

Ook kun je met een hypnosesessie loslaten wat niet meer bij je hoort. Alles wat opgeslagen zit in je onbewuste kan door hypnose bij de kern worden aangepakt.

Monique praat langzaam en rustig: “We gaan nu een visualisatie doen en kijken wat er zich aandient. Elke sessie verloopt anders. Ik weet niet van tevoren wat eruit komt.” legt ze uit.

Ik leg mijn handen zachtjes op mijn benen en sluit mijn ogen. Monique vraagt me te concentreren op mijn ademhaling. Het lijkt of haar houding verandert. Ik merk nu pas hoe zelfverzekerd en krachtig ze is. Dit werk lijkt haar op het lijf geschreven.

Terwijl ik steeds dieper in de ontspanning kom, neemt ze me mee naar mij onbewuste.
Dan zegt ze: “Ga terug naar het eerste moment, waar dit probleem van schaamte ontstaan is.”

Met mijn ogen dicht zie ik mezelf als kind achter in de zandbak van ons ouderlijk huis.

Ik herinner me alles weer. Ik maak graag tekeningen.

Met een houten stokje teken ik in het zand de plattegrond van een huis.

Ik teken een levensgroot vierkant, dit moet de huiskamer voorstellen.

Een ronde tafel en diverse stoelen. En dit is dan mijn huis. Uren kan ik zo tekenen en spelen.

Ineens voel ik aan mijn hoofd. Mijn haar is weg, ik ben kaal.

Ik houd mijn ogen gesloten en probeer te voelen waar ik nu ben. Is dit mijn fantasie of is het echt? Ik besluit geen aandacht te geven aan deze vraag, en gewoon mee te gaan met wat ik voel.

Voelen wat er in me opkomt. Een herinnering…

Monique vraagt regelmatig: “Wat gebeurt er nu? Wat voel je nu?”
Ook al ben ik in een diepe ontspanning, ik kan gewoon praten met Monique.

Het is niet zo dat je wordt gehypnotiseerd en niet meer weet wat je doet. Ik ben helemaal aanwezig.

De vele gedachtes die we dagelijks hebben zijn op de achtergrond.

De herinnering wordt nu duidelijker.

Ik ben een meisje maar nu iets ouder dan voorheen.

Ik weet dat ik een meisje ben maar ik weet niet waarom ik kaal ben.

Ik ben nooit kaal geweest. Zelfs niet als baby, toen ik geboren werd. Eens kijken wat ik nog meer voel en herinner.

Ik voel me kind. Ik ben zestien jaar. Dit is een herinnering van toen ik zestien was.

Ik sta hier naakt.

Ineens buk ik naar voren en bedek snel met mijn handen mijn borsten.

Ik buig nog meer naar voren zodat ik alles kan bedekken.

Met één hand bedek ik mijn borsten en met mijn andere hand bedek ik mijn vagina, zodat zo min mogelijk wordt gezien van mijn naaktheid.

“Waar ben je nu?” vraagt Monique.

Ik vertel haar langzaam de herinnering: “Ik ben naakt en ik moet dadelijk douchen. Ze kijken naar me. Ik moet mijn vrouwelijke delen beschermen. Ik ben nog maar zestien.”

Langzaam vertel ik Monique meer over deze herinnering: “Ik schaam me dat iedereen me ziet.

Al die mannen kijken naar me. Ze staan in een rij en kijken en schreeuwen.

Ze vinden me vies. Ik schaam me omdat ik naakt ben en ik probeer mezelf zo klein mogelijk te maken.” leg ik uit. “Ik buig zo ver mogelijk naar voren en probeer alles te bedekken.

Ik voel dat ik begin te huilen. Ik ben nog maar zestien.Ik schaam me zo dat iedereen mij ziet.

Nog geen enkele jongen heeft mij ooit naakt gezien.

En nu staan al die mannen in uniform hier naar mij te kijken. Het zijn soldaten, hun uniformen donker en de knopen van hun uniformen glinsteren. Ze roepen en schreeuwen in het Duits: “Snel, dahin. Snel, unter die duschen.”

Ik begrijp het nu ineens: dit is geen herinnering uit dit leven.

Het is een herinnering uit de Tweede Wereldoorlog.

Ik was een joods meisje van zestien jaar in de gaskamer.

Ik schaamde me omdat al die mannen naar mij keken. Ik was niet bang voor de dood. Ik wist niet eens dat ik dood zou gaan. Ik dacht echt dat we gingen douchen…

Dan vraagt Monique: ”Wat heb je nodig nu? Nu op dit moment?”

Ik antwoord snikkend: “Mijn ouders, veiligheid, bescherming. Dat heb ik nodig”
Ze zegt: “Nodig dat maar uit, doe maar.”

Ik stel me nu voor dat mijn ouders bij mij zijn. Ik voel hoe ze me beschermen en ik voel me veilig.

Het snikken stopt nu.

Dat wat ik nodig heb, dat plaatsen we nu in mijn herinnering. Bescherming. Veiligheid.

Daarna vraagt ze hoe ik me nu voel.

Ik voel me beter nu. Ik voel me veilig.

Monique vraagt of ik het zeker weet. Ja, want het is weg. Ik voel me beschermd en voel geen schaamte.

Ik voel me normaal en ik ga rechtop zitten. Ongemerkt was ik gebukt gaan zitten in de stoel van verwondering. Nu voel ik me opgelucht en zit weer rechtop.

Dan laat ze me weer opgroeien tot nu, nijn huidige leeftijd. En ze zegt tegen mijn onbewuste dat alle situaties die met die ene situatie te maken hebben zijn veranderd.

Ze vraagt of ik het oude gevoel nog kan oproepen. Ik probeer het gevoel van schaamte op te roepen maar het is er niet meer. Het is weg.

Monique praat door tegen mijn onbewuste deel en vertelt dat alles is veranderd en de komende dagen nog meer, en over één week, een maand en een half jaar vanaf nu.

Ze doet ook nog een visualisatie met een spiegel tijdens de sessie. .

Ze vraagt me een spiegel te visualiseren en erin te kijken. Ze vraagt me de woorden te herhalen:

“Ik ben goed. Ik ben waardevol. Ik zit vol zelfvertrouwen”.

Ik probeer nog eens het oude gevoel van schaamte op te roepen maar dat is er niet meer.

Heel bijzonder.
Monique haalt me weer uit de hypnose en ik voel me ontspannen.

Voor mij voelde de hypnose als een diepe meditatie. Je weet precies alles wat erom je heen gebeurt.

Je gedachtes zijn op de achtergrond, maar zijn er nog wel ergens. Je gaat naar de kern, naar je echte zijn. Zo voelde voor mij de hypnose.

Wat een sessie, ik had dit niet verwacht van tevoren.

Ik had blijkbaar dus wel een trauma, alleen stamde dit uit een vorig leven. Uit een leven in de Tweede Wereldoorlog.

Ik schaamde me, ik schaamde me zo voor al die soldaten die naar me keken.

Met dat schaamtegevoel ben ik vergast in de douche.

Totaal verbaasd besef ik nu waar die diepe schaamte voor mijn lichaam vandaan komt.

Het voelde zo echt. Ik was dat meisje. Ik voelde het. Dit was echt! Mensen zullen mij voor gek verklaren. Maar ik weet dat het écht was. Mijn dood was abrupt en met schaamte.

Nu, vier jaar later, weet ik dat deze sessie een grote verandering heeft gebracht in mijn leven.

Het gebeurde niet meteen van de één op andere dag. Het gebeurde eigenlijk zonder dat ik er bewust van was. Heel subtiel.

Het omkleden bij vriendinnen, het zwemmen in een bikini, mezelf naakt zien in de spiegel. Ik doe het nu zonder erbij na te denken.

Dingen die ik nooit durfde, durf ik na deze therapiesessie wel.

Door het schaamtegevoel bewust nog een keer te beleven. Door het gevoel bij de wortel aan te pakken, waar het is ontstaan. Dat heeft ervoor gezorgd dat ik de schaamte los kon laten.

Het gevoel ‘schaamte’ hoorde niet bij mij, maar bij een ander leven.

Tekst: Fleur de Hondt

————————————————————————————————————–

Monique van Papillon Therapie en Coaching werkt met verschillende behandeltechnieken.

Bij alle soorten trauma’s en lichamelijke of geestelijke klachten kun je haar hulp inroepen. Soms moeten we diep in ons onbewuste graven om de blokkade te ontdekken. Hypnose kan hierin helpen.

Onder andere bij rouwverwerking, slaapproblemen, stellen met een kinderwens, depressie, hormoon gerelateerde problematiek. Iedereen van 0 tot 100 jaar en ouder is welkom.

Ben jij bereidt om de pijn die jouw leven beïnvloedt los te laten en je te laten verwonderen en genezen? Neem dan contact op met Monique Verhagen:

papillontherapieencoaching.nl

Spechtlaan 6

Boekel

Tel: 0650615271