Stilte-retraite een bijzondere ervaring.

De stilte gaat in van vrijdag 19 uur, tot zondag 19 uur.
Het geeft je ineens heel veel tijd, besef ik me nu. Geen tv. Geen radio. Geen boek. Niets om je af te leiden.

Ik zit in de warme woonkamer op een tweepersoonsbankje met mijn benen knus ingetrokken. Ik kijk op de klok. 19:07 geeft deze aan. De open haard brandt en ik kijk naar de vlammen. Er zijn nog zes andere vrouwen en ieder heeft zijn eigen plekje uitgezocht in de grote woonkamer. De meesten hebben een kop thee in de hand en staren voor zich uit. Stil is het.
Twee dagen stil. Ik vind het nogal wat. Meestal zijn mijn weekenden vol met dingen doen en met mensen. Met mensen die praten.
Ik kijk op de klok: 19:20. Pfff, de tijd gaat niet vooruit. Ik verveel me nu al. Geen tv, geen boek, geen telefoon om de verveling tegen te gaan. Alleen zijn met je gedachtes zodat je je naar binnen keert en echt gaat voelen wat er van binnen allemaal in je speelt.

Dat is de bedoeling.

Waar ben ik aan begonnen? Waarom doe ik dit mij zelf aan? Waarom doe ik dit? Ik voel mezelf opstandig en onrustig worden.

Meteen moet ik ook een beetje om mezelf lachen. Om alle gedachtes die in mijn hoofd rondspoken.

Ik kijk naar mijn tenen. Ik had mijn nagels wel iets beter kunnen lakken, zie ik nu. 1 voor 1 bekijk ik ze van dichtbij. Ik pulk een beetje aan mijn kleine teen en neem nog een slokje thee. Het is stil.

Aangezien ik uit verveling al om half 10 ben gaan slapen, ben ik de volgende dag om half 6 wakker. Het ontbijt is pas om half 9. De eerste meditatie begint om half 10. Wat nu? Gelukkig is buiten wandelen in de prachtige natuur van de Ardennen wel toegestaan. Ik trek mijn wandelschoenen aan en ga zo zachtjes mogelijk de trap af en open de deur naar buiten. Daar snuif ik de heerlijke geur van natuur in me op.

Op de terugweg kom ik een  andere mevrouw tegen in de gang. Ik glimlach vriendelijk naar haar en kijk haar aan. Zij kijkt me niet aan. Ze richt haar hoofd naar beneden. Oogcontact is dus ook niet de bedoeling, bedenk ik me teleurgesteld.

Twintig uur lang in stilte en bij de vijfde meditatie, komen er gevoelens naar boven waarvan ik niet wist dat ik ze had.

“Mamaaa …” schreeuw ik in mezelf…”hij heeft me pijn gedaan, hij heeft me gebroken”.
De tranen stromen over mijn wangen. Ik wil naar mama toe. Mijn hart krimpt ineen. Mijn buik houd ik vast met beide handen, en ik leun voorover. Ik heb zelfs het gevoel dat ik moet overgeven. In de stilte blijven de tranen over mijn wangen rollen.

De andere vrouwen krijgen hier niets van mee. Ieder zit in zijn eigen proces. Het is stil. En ik lijd van binnen.

Bij het avondeten eet ik alles op wat eetbaar is. Ik kan niet stoppen met eten. Ik smeer daarnaast ook nog  stiekem vier boterhammen met pindakaas en verstop ze in mijn tas. Geen idee waarom ik dit stiekem doe. In de Ashram mag je zoveel eten als je zelf wilt.

In bed eet ik stiekem alle boterhammen op. Ik huil nog steeds en ga diep onder de dekens liggen, daar voelt het veilig. Met betraande ogen val ik in slaap.

De volgende ochtend voel ik me opgelucht. Er is iets weg, waarvan ik niet wist dat het er was. Ik voel me zelfs een beetje herboren. Ik had er weleens van gehoord dat er blokkades in je lichaam zijn. Blokkades in je onbewuste. Door ze echt te gaan voelen en deze gevoelens toe te laten, kun je ze los laten en verdwijnen ze uit je lichaam.

Nu heb ik het zelf ervaren. Nu weet ik wat ze ermee bedoelen. Ik voel me lichter. Ik voel me prettig. Ik geniet van de stilte en het niets moeten.

Zondagavond 19 uur. We mogen weer praten.
Ik voel dat ik helemaal geen behoefte heb om te praten. Heerlijk deze stilte. De andere vrouwen voelen dat blijkbaar ook zo want niemand praat echt. Wel voelen we ons allemaal ontzettend verbonden. Zonder met elkaar gesproken te hebben en toch deze verbintenis te voelen, is een bijzondere ervaring.
We nemen innig afscheid met een liefdevolle omarming. Wetend dat iedereen door zijn eigen proces is gegaan afgelopen weekend.

---

Mocht je geïnteresseerd zijn in een stilte retraite, kijk op de website voor diverse datums in de asharum in België: Nam yoga retreat center:
www.amonines.com