Bestaat toeval?

Maandagochtend. Ik kijk in de agenda. De volgende afspraak met een klant is in de bibliotheek. Hij is de eigenaar van de fysio praktijk in het dorp. Meneer wilde niet afspreken in zijn praktijk maar in de bibliotheek. Met mijn werkmap wacht ik nu aan de lange witte tafel tussen de hoge schappen met vele boeken.

Meneer is iets later dus ik kijk wat om me heen. Op de lange witte tafel ligt 1 boek. Is zeker iemand vergeten terug te zetten in het schap, denk ik bij mezelf. Ik strek mijn arm om het boek te pakken. “DE KRACHT VAN SCHRIJVEN” staat er in grote gele letters. Dat is toevallig, bedenk ik me.

Ik zit al een tijdje te denken om te gaan schrijven, maar heb geen idee hoe ik moet beginnen. Grote bewondering voor schrijfster Isabella Allende, hoe zij je meeneemt in het verhaal. Je kunt niet stoppen met lezen en leeft helemaal mee. Magisch vind ik dat om zo te kunnen schrijven.

Nu ben ik geen Diana Allende en besluit het leerboek mee te nemen. Wie weet staan er leuke tips in en leer ik iets, denk ik dromerig.

Dan komt de klant eraan lopen. Hij zegt vastbesloten: ” Ik heb toch besloten niet te adverteren in de bibliotheek”. “Maar ik wilde je het persoonlijk mee delen en niet door de telefoon”. Verbaasd kijk ik hem aan. Dit heb ik nog nooit meegemaakt! We zijn niet eens tot een gesprek gekomen. Ik verlaat de bieb zonder nieuwe klant en met een nieuw boek.

Drie weken later breng ik het boek terug zonder ook maar één bladzijde te hebben gelezen. Die heerlijke zomerdrukte, het buitenleven en veel dingen doen.  Geen tijd om een boek te lezen.

Paar dagen later verschijnt er een brief van de bibliotheek met de post. Met de mededeling : “U heeft het boek, DE KRACHT VAN SCHRIJVEN, niet terug gebracht binnen het toegestane uitleentermijn”. Geërgerd ga ik terug naar de bibliotheek. Er zit een mevrouw achter de balie. Ze heeft zwart stijl haar tot aan haar kin, wat haar een beetje streng maakt. Ze kijkt naar me omhoog vanuit haar leesbril.

“Dat is vreemd”, antwoordt ze me. “U heeft het boek wel terug gebracht, zegt u me?”, nog steeds omhoog kijkend vanuit haar bril. “Eigenaardig, ik zal eens kijken in de schappen.” Ze loopt met haar kleine platte schoentjes geluidloos over de harde vloer. Nu pas valt het me op dat mijn hakken bij elke stap een irritant tik geluid maken op de harde vloer. Ik besluit verder achter haar aan te lopen op mijn tenen.

Bij het schap ziet ze het boek, DE KRACHT VAN SCHRIJVEN. Ze pakt het uit de rij en draait zich om. “Kijk, u heeft gelijk”, terwijl ze het boek voor me houdt.  “Er is blijkbaar iets fout gegaan” zegt ze op vriendelijke toon. “Zo’n fout gebeurt eigenlijk nooit, toevallig dat het net bij u gebeurt terwijl u zo ver weg woont” en ze kijkt er verontschuldigend bij.

En weer zie ik de grote gele letters: “DE KRACHT VAN SCHRIJVEN”. Er verschijnt een kleine glimlach op mijn gezicht en ik kijk haar aan. “Misschien moet ik het boek dan toch maar echt gaan lezen, nu het boek toevallig voor de tweede keer op mijn pad komt” antwoord ik haar.

Nu, 3 jaar later, ben ik blij dat dit boek ’toevallig’ op mijn pad kwam. Door dit boek durfde ik mijn angsten opzij te zetten en ben ik gaan schrijven.