‘Doe maar gewoon’ -Familieopstelling ervaring

Soms leef je onbewust het leven van iemand anders. Je neemt onbewust de gevoelens of emoties van een ander over, bijvoorbeeld van je ouders. Zo zegt mijn moeder altijd: “Doe maar gewoon”.

Of een andere uitspraak van haar: “Dat is niks voor ons mensen”.

‘Ons mensen?’ Wie zijn dat ? De mensen uit mijn straat? De mensen uit mijn familie? De mensen uit een bepaalde werkklasse ?

Dus in mijn leven doe ik ‘maar gewoon’ of juist niet en rebelleer ik ‘uitermate ongewoon!’ Ergens diep in mijn hart, diep in mijn ziel, weet ik dat het niet bij mij hoort. Dat: ‘doe maar gewoon’ of ‘Dat is niks voor ons mensen’. Maar het heeft invloed op mijn leven. Ik durf niet altijd mijn hart te volgen. Ik durf niet altijd mijn droom te volgen.

Want tja…’Dat is niks voor ons mensen’.

Graag wil ik zonder dat gevoel leven maar ik weet niet hoe. In de bibliotheek lees ik een stuk over familieopstellingen en ik ben meteen enthousiast.

Een familieopstelling is een methode om inzichten te krijgen. Het brengt in kaart wat jouw rol is in het systeem. Je ontdekt hoe jij en de anderen in het systeem, elkaar beïnvloeden.

Als ik Ingrid en Toine leer kennen, die maandelijks familieopstellingen organiseren, voelt het meteen goed. Met hun wil ik graag zo’n ervaring beleven.

De bijeenkomst is op een fijne locatie met een grote tuin. Bij binnenkomst word ik voorgesteld aan de andere representanten. Zij gaan dadelijk in ‘de rol’ van een familielid. Ook zijn er twee anderen met een hulpvraag en mag ik straks een familielid representeren.

Het voelt allemaal een beetje spannend want ik heb geen idee wat ik moet doen en wat er van mij verwacht wordt. We drinken eerst lekker een kopje thee. Eén van de representanten maakt me aan het lachen met zijn humoristische opmerkingen. Heerlijk, hoe met lachen de spanning van je afglijdt.

Dan gaat Toine staan en begint met de uitleg over familieopstellingen.

“ We hebben allemaal een vader en een moeder. Je moeder heeft een vader en moeder. Je vader heeft een vader en moeder. En ook je opa en je oma, en ga zo maar door”

Hij tekent al de generaties op een groot bord.

”Dat zijn duizenden mensen achter je, die er uiteindelijk voor hebben gezorgd dat jij hier nu bent.

Zonder hen, zou jij hier nu niet zijn geweest.”

Ik denk er even over na. Dat is eigenlijk wel heel bijzonder. Al die mensen. Al die vorige levens. Al die vorige generaties hebben ervoor gezorgd dat ik nu hier ben.

Iedere generatie met zijn eigen trauma’s, ziektes, verdriet en geluk. Allemaal familie. Allemaal een bloedband.

Bij familieopstelling gaat men ervan uit dat onverwerkte gevoelens ook meegenomen kunnen worden uit eerdere generaties. Oorlogservaringen, het overlijden van kinderen, zelfmoord.

Die onverwerkte gevoelens kunnen later geboren kinderen onbewust en onbedoeld belasten, waardoor ze uit balans zijn.

Na alle uitleg van Toine gaan we beginnen. Ze vragen of ik naar voren wil komen met mijn hulpvraag. Dochter Milou is ook opsteller en zal mij begeleiden. Haar fijngevoeligheid spreekt me aan.

Als mensen praten over nieuwetijdskinderen, kan ik me helemaal voorstellen dat men zo iemand bedoeld als Milou.

Een beetje ongemakkelijk ga ik op de stoel vooraan zitten. Alle ogen gericht op mij. Mijn vraag hardop uitspreken voelt ineens heel kwetsbaar.

Mijn moeder heeft me fantastisch opgevoed. Ik had me geen betere moeder kunnen wensen. Het voelt nu niet goed om de woorden, die ze soms zei, te herhalen en daar een punt van te maken.

Ingrid legt uit: “Een familieopstelling is niet om iemand te beschuldigen. Een familieopstelling is er om inzicht te krijgen waarom je iets doet in je leven. Een handeling, een gedrag, een gevoel, dat er is, maar eigenlijk niet bij jou hoort. Als je iets in jezelf heelt, verandert daarmee jouw beleving van (jezelf en) de ander en ga je er anders mee om, waardoor de energie tussen je beiden zal veranderen.

Deze woorden stellen me een beetje geruster. We gaan beginnen.

Milou vraagt aan Ingrid om mijn moeder te representeren. Toine representeert mijn lot.

Mijn lot? Ik schrik er een beetje van. Ik wist niet dat er bij een familieopstelling ook je lot werd gerepresenteerd.

We mogen allemaal ergens gaan staan waar het goed voelt. Ik ga staan en kijk naar Ingrid in de rol van mijn moeder.

Het lijkt op een toneelspel maar dat is het niet. Niemand weet van te voren wat er gaat gebeuren. Een representant reageert op gevoel. Wat er omhoog komt, dat uit zich.

Zo is Ingrid (in de rol van mijn moeder) nu in de tuin aan het werk, met haar rug naar mij toegekeerd.

Ik voel de emotie opkomen wat het met me doet. Ik voel me niet gezien door mijn moeder. Ze kijkt me niet aan. Ze ziet niet wie ik ben.

Haar woorden ‘doe maar gewoon’ en ‘dat is niets voor ons mensen’ geeft mij het gevoel alsof ik niet mag zijn zoals ik ben. Ik moet ‘gewoon doen” wat dat ook moge betekenen.

Milou kijkt naar de man die helemaal achteraan staat, hij is alles een beetje aan het bekijken vanuit die hoek. “En wie ben jij?” vraagt Milou.

Hij denkt even en na en zegt dan rustig. “Volgens mij ben ik de vader. Ik sta hier goed en bekijk alles van een afstandje”, zegt de representant die achteraan staat.

Ik kijk hem aan. Dat is ook typisch mijn vader in het echt. Rustig en alles van een afstandje bekijken.

Dan vraagt Milou mijn moeder dichterbij te komen. Ze was de hele tijd met de rug naar mij toegekeerd maar als ze zich omdraait zie ik heel veel liefde. Ik voel dat ze van mij houdt. Ik begrijp niet waarom ze mij dan altijd kleineert en zegt dat ik maar ‘gewoon’ moet doen. Altijd als ik met een nieuw idee kom, een wereldreis wil maken, een eigen zaak wil beginnen, een boek wil schrijven zegt ze: dat is toch niets voor ons mensen.

Nu ik Ingrid (in de rol van mijn moeder) aankijk herinner ik me ineens een gesprek van jaren geleden. Ik reisde in die tijd veel en was bezig met vaccinaties voor mijn reis naar Afrika.

Mijn moeder was altijd vreselijk bezorgd en noemende mij een dwaas, omdat ik al mijn geld aan reizen uitgaf. Maar door Afrika herinnerde ze haar eigen wens: “Vroeger als kind wilde ik altijd al naar Afrika”, zegt ze terwijl haar ogen glinsteren. “Ik wilde arme kinderen helpen.

Baby’s en kinderen die hun moeder waren verloren bijstaan. Dat was mijn droom.

Maar mijn vader, jouw opa, riep altijd: dat is niks voor ons mensen. Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg.”

Ineens voel ik heel veel liefde voor mijn moeder. Ook zij werd niet gezien. Er werd niet gezien wat zij allemaal in haar mars heeft. Er werd niet geluisterd naar haar droom. In die tijd was het gewoon, om te trouwen en kinderen te krijgen.

Ik begrijp nu beter waar ze de woorden vandaan heeft. Ze is de woorden gaan geloven en heeft ze voor waar genomen.

Ingrid voelt dat er iets gebeurt in haar rol als moeder. De energie tussen ons wordt anders. Ze opent haar armen. Een dikke fijne omhelzing is het gevolg.

Wat een wonderbaarlijke ervaring, de energie van mijn moeder te zien, te voelen. Haar liefde, haar gevoelens, haar ‘zijn’.

Dan is de volgende aan de beurt met een hulpvraag.

Sandra gaat zitten op de stoel. Ze vertelt over haar hulpvraag: “Mijn tante is overleden, ik was toen 18 jaar, maar ik heb nooit afscheid van haar kunnen nemen.

Ik was jong, zat in de pubertijd en was met hele andere dingen bezig. Ik nam niet de tijd om bij mijn tante langs te gaan. Terwijl mijn tante veel voor mij betekende was ik helaas niet bij haar sterfbed. Dit heb ik nooit een plekje kunnen geven.”

Ze begint te huilen. En we voelen allemaal hoeveel verdriet dit haar doet.

Ingrid vraagt of ik wil gaan liggen op een matje. Ze vraagt of ik de rol van tante in wil nemen.

Als ik lig op het matje, vraagt ze Sandra om naast mij te gaan zitten.

Ineens overvalt me een intens gevoel. Ik wil haar zo graag zeggen: “Het is okay” Die drang komt zo naar voren. Iets zegt me dat ik dit moet zeggen en ik zeg zachtjes : “Het is okay” Sandra huilt en huilt. Al haar verdriet komt er nu uit. “Het is okay, meisje” zeg ik.

Dan begint Sandra nog harder te huilen. “Zo noemde mijn tante mij altijd: meisje “, zegt ze snikkend.

Bijzonder dat ik juist dit woord gebruik. Ik weet ook niet waarom. Sandra is immers een vrouw van 45 en geen meisje meer. Maar het kwam zo in mij op.

Nu ik hier zo lig en naar Sandra kijk, voel ik in één keer mijn eigen ervaring van jaren terug.

Ik kijk naar Sandra die huilend naast mij zit en zie mijzelf. Sandra lijkt zelfs een beetje op mij met haar opgestoken haren en ronde gezichtje. Zo zat ik ook, een paar jaar terug, bij mijn eigen tante aan haar sterfbed. Mijn tante heeft me dus zo zien zitten, besef ik me nu.

Ik huilde toen ook veel, net zoals Sandra nu. Mijn tante was als een tweede moeder voor me.

”Het is okay. Het is okay.” die woorden komen weer naar boven. Maar nu voelt het alsof ik het tegen mijn eigen ‘ik’ zeg. Dit heeft mijn tante toentertijd misschien ook tegen mij willen zeggen. Mijn tante lag in coma en wij moesten beslissen hoe lang we dit nog lieten doorgaan. Dat zijn moeilijke beslissingen in het leven en je weet nooit of je het juiste beslist. “Het is okay” zijn woorden die ik ook moet horen, besef ik me nu.

—————————————–

Een hele bijzondere, wonderbaarlijke ervaring. Van alle mensen die er waren, werd juist ik uitgekozen in de rol van tante. Toeval? Ik denk het niet.

Een paar dagen later ga ik op bezoek bij mijn moeder. We zitten samen aan de keukentafel met een kop thee. Ik weet uit ervaring dat veranderingen niet in één keer komen. Ik verwacht eigenlijk ook niet dat er nu al iets verandert is, na de familieopstelling. Toch gebeurt er iets wat mijn hart diep raakt. Mijn moeder laat de vakantiereis zien die ze geboekt heeft voor september en zegt ineens: “Weet je Fleur, als jij niet was gaan reizen en in zoveel verschillende landen had gewoond, hadden je vader en ik ook nooit zoveel van de wereld gezien. Zoiets deed je vroeger niet, dan deed je maar gewoon wat de rest ook deed. Huisje, boompje, beestje was normaal in die tijd. Maar dat was niks voor jou geweest Fleur, maar goed dat je bent gaan reizen.

Ik kijk mijn moeder aan en de woorden raken mij diep. Ik voel me eindelijk gezien.

——————————————————————————————————————-

Toine en Ingrid werken zowel individueel als in een groep met familieopstellingen.

Individueel maakt men gebruik van poppetjes of vloerankers. Met een groep wordt er gebruikt gemaakt van representanten. Systemisch kijken naar ons familiesysteem en alles wat daarbinnen valt. Wil je na het lezen van dit verhaal ook een familieopstelling ervaren neem dan contact op met Ingrid of Toine van Toor.

Ingrid van Toor 06 51429392

Toine van Toor 06 51410387

oog voor jou – Familie-opstellingen & Massages

Op weg naar balans – Van Toor Coaching (vantoor-coaching.nl)