Loslaten… door Fleur de Hondt

Onder het afwassen gaat de deurbel.  Snel droog ik mijn handen af en loop naar de deur. “Mogen we binnen komen? We hebben nieuws.” Ik zie twee blijde gezichten voor de deur staan.

Jason en Suzie ken ik al jaren. Een koppel dat garant staat voor een gezellige avond. Door de jaren heen heb ik ze beide zien groeien als mens. Van twee best verlegen mensen, gevangen in de sleur van het dagelijkse leven, soms samen ruziënd over onbelangrijke zaken, naar twee bewuste mensen. Twee mensen die inzien dat je zelf verantwoordelijk bent voor je leven en je geluk. Door meerdere cursussen hebben ze veel geleerd over positief denken. Over dromen waarmaken en de sleur zelf doorbreken. Hun verlegenheid is veranderd in zelfvertrouwen.

Door relatie therapie hebben ze veel geleerd over relaties en wat ze nodig hebben in een relatie. Ze houden nu rekening met elkaar.

Ik schenk gezellig een wijntje in voor ons allemaal. “Doe mij maar water” zegt Suzie. “We hebben een cadeau voor je.” zegt ze met een Big smile. En ze geeft me een klein pakje in mijn handen.

“Oh spannend,” roep ik verbaasd. Ik begrijp helemaal niets van hun geheimzinnigheid.

Als ik het pakje open en het fotolijstje met tekst zie, springen de tranen in mijn ogen. Ze is ZWANGER! Al drie maanden.

De foto van de echo zit in het lijstje. De vorige keer heeft Suzie een miskraam gehad, dus dit nieuws is overweldigend.

“Yoehoee! Wat geweldig!” roep ik blij en ik neem ze beide in mijn armen. Suzie is met 38 jaar al in de overgang en volgens de dokter is de kans op zwangerschap nihil.

Haar grote wens, een kindje, wil ze niet opgeven. Ondanks dat die kans klein is. En nu is het dus zo ver en is ze voor de tweede keer zwanger. Fantastisch nieuws.

Drie weken later gaat de telefoon. Of ik even langs wil komen. Ze opent de deur met rode betraande ogen. Uit de echo vanmorgen blijkt het hartje niet meer te kloppen. De lieve, kleine baby in haar buik leeft niet meer.

Het verschrikkelijke nieuws komt als een donderslag bij heldere hemel voor hun beide. Nu moet ze afwachten en zal ze de vrucht vanzelf uit plassen. Dat had de dokter haar gezegd.

Dit gebeurde niet. Veertien dagen later is haar baby vrucht nog steeds in haar buik.

“Suzie” probeer ik voorzichtig. “Je moet echt loslaten en afstand doen van je baby, anders laat jouw lichaam de vrucht nooit gaan.

Ze kijkt me verdrietig aan en de tranen rollen over haar wangen. “Ik weet het, maar ik weet niet hoe? Ik kan niet loslaten.” Haar antwoord breekt mijn hart.

Thuis maak ik me grote zorgen. Al veertien dagen een dood baby’tje in je buik. Dit kan niet gezond zijn. Zowel lichamelijk als geestelijk niet.

De dokter besluit haar pillen te geven die een miskraam opwekken. Maar ook deze hebben geen resultaat. Ze laat niet los. De vrucht blijft in haar buik.

Dag 18 bel ik haar op. “Zal ik je reiki geven? Kijken of dat helpt?” Ik wil Suzie zo graag helpen en dit is het enige wat ik kan bedenken.

We spreken af. Ze gaat liggen op de bank en ik leg mijn handen zachtjes op haar hoofd. Daarna op haar hart. En als laatste op haar buik. Ik bid dat ze de kracht krijgt om haar baby’tje los te laten. De sessie duurt ongeveer een uur. Daarna zijn we beide stil. Er valt niet veel te zeggen bij zoveel verdriet.

We hebben geen idee of het helpt. We besluiten naar buiten te gaan met een kop koffie.

Twee uur later roept Suzie me. De babyvrucht is in de wc gevallen. We barsten beide in tranen uit. Deze baby, deze ziel, was zo welkom in hun leven.

Met mijn zusje, Suzie en ik besluiten we het babyvruchtje een speciaal afscheid te geven. We wikkelen de vrucht in een witte doek, en plaatsen het in een mooi doosje. Bij de Maas nemen we afscheid met een ritueel. Een ritueel zoals bij de Ganges, in India. Het doosje plaatsen we op het water. En daar dobbert het een paar meter verder voordat het naar de bodem zinkt. Ons in tranen achterlatend.

Een paar maanden later, op 1 januari, proosten we met zijn allen op nieuwe kansen en een nieuw begin.

Suzie besluit te accepteren dat ze geen moeder wordt. Na 2 miskramen en de geringe kans door de overgang, laat ze haar diepste hartenwens los.

Iets loslaten kost zoveel kracht. Zoveel emotie. Maar juist door los te laten kan er ruimte komen voor iets nieuws.

Suzie besluit full time onderneemster te worden. En gaat helemaal voor haar eigen bedrijf.

Drie maanden later, na het loslaten van haar wens, gebeurt er iets totaal onverwachts.

Ze gaat naar de dokter met vermoeidheidsklachten en deze stelt vast dat ze zwanger is. Helemaal verbouwereerd neemt ze dit nieuws in haar op.

Nu is hun prachtige zoon alweer 3 jaar. Dolgelukkig zijn ze samen.

Wonderbaarlijk mooi hoe het leven soms kan lopen, als je los laat.