Tekens van het universum

Je kunt tekens als kleine wondertjes zien. Anonieme geschenken van het universum. Het zijn aangename verrassingen. Ze lijken heel onwaarschijnlijk, maar toch gebeuren ze. Het universum communiceert met ons doormiddel van tekens.

Je kent het zelf ongetwijfeld, je kijkt op de klok en het is exact 11:11uur… Of je ziet geregeld een wit veertje liggen, net waar je loopt…

Je kunt ook een teken krijgen via een lichtflits in je oog… Of ‘toevallig’ steeds een hartje zien, in de vorm van een blaadje of een wolk in de lucht…

Je hebt het niet voorheen bedacht. Je hebt er niet om gevraagd. Het is niet zoals met visualiseren en de wet van aantrekkingskracht.

Het lijken toevalligheden, maar het zijn échte tekens… tekens die alleen voor jou iets kunnen betekenen.

Tekens die onverwachts gebeuren. Tekens waardoor je even stilstaat.

Wat willen deze tekens zeggen?

Het is een manier van communiceren vanuit het universum. De tekens kunnen afkomstig zijn van engelen,
gidsen of overledenen.

Als je een teken ontvangt, probeer te onthouden waar je als eerste aan denkt of waar je was met je gedachten? Dat is de boodschap, die eerste gedachte.

Er zijn ook mensen die geloven dat het louter toevalligheden zijn. Er zijn meerdere theorieën over tekens. Twijfel niet aan je intuïtie en je gevoel.

In mijn persoonlijke leven heb ik al veel tekens mogen ontvangen. Op een gegeven moment kán dit niet meer aan de toevalligheid worden toegeschreven.

Zoals een paar jaar geleden: midden in de nacht rinkelt de telefoon en ik schrik wakker. Ik zie dat de hele kamer vol rook staat. Ik zie bijna niets meer voor mijn ogen. Snel gooi ik hoestend alle ramen open en ontsnap aan de rook en aan de verstikking. Later keek ik op de telefoon en bleek het een anonieme beller te zijn. Ik ben er nooit achter gekomen wie er werkelijk heeft gebeld.
Toeval?

Een ander teken wat ik mocht ontvangen was toen ik wilde vluchten uit liefdesverdriet. Mijn partner had mij verlaten. Ik verhuisde naar Gran Canaria, maar ook daar kon ik niet ontsnappen aan mijn gebroken hart en de pijn. Ik bleef een paar weken en besloot weer terug te gaan naar Nederland en mijn partner te overtuigen om bij mij te blijven. Ik stond met mijn koffertje bij het busstation op weg naar het vliegveld. Het was er warm en ik voelde mij verdrietig.

Ineens scheen er achter een palmboom, een zonnestraal recht in mijn gezicht. Ik knipperde met mijn ogen door de felheid. Het voelde als een teken. Ik moest naar het licht. De relatie is voorbij. Ik besloot
te blijven.

Ook overledenen kunnen soms tekens geven. Mijn vriendin heeft haar vriend abrupt en onverwachts verloren in maart. Ook zij ontvangt tekens.

Op moeilijk momenten, hoort ze net daarna ‘toevallig’ het liedje van hen samen op de radio. Laatst zag ze onverwachts een schilderijtje aan een muur, met de woorden: wat hebben we het toch goed, hé. Dat waren de woorden die haar man Paul, altijd tegen haar zei. Toeval?

Soms geven overledenen geen tekens meer, maar wees dan niet boos. Het betekent dat het goed met ze gaat. En ze alle vertrouwen hebben dat het met jou ook goed gaat.

Je kunt ook om tekens vragen.

Ze zijn vaak heel subtiel, dus enige oplettendheid is gevraagd.

Je kunt bijvoorbeeld vragen om een specifiek symbool te laten zien, als je met een vraag rond loopt.
Voordat ik het magazine bewustZijnenzo begon, wist niet of ik de grote stap zou nemen om echt een magazine te beginnen. Zou ik dat wel durven? Zijn er genoeg mensen geïnteresseerd in familieopstellingen, coaching, yoga en bewust leven?

Ik werkte in loondienst en ik had geen man die mij financieel kon ondersteunen. Wat moest ik doen? Ik vroeg om een teken. ‘’Lief universum, als het voor mij bestemd is om een magazine te beginnen, geef mij dan een teken. Laat mij een uil zien, zodat ik weet dat dit de juiste weg is.” Ik liep vaak in het bos, dus die kans zou er zijn.

Er was geen uil te bekennen. Weken niet. Nergens. Zelfs geen Oehoe geluid.

Misschien is om een uil vragen ook erg moeilijk, je ziet een uil ook niet zo vaak. Aan de andere kant, als het universum het magazine echt ziet als mijn levensmissie, dan zouden ze me wel een uil laten zien! Zo stond ik erin.

Ik was druk bezig met mijn werk in Den Haag en veel onderweg. De feestdagen kwamen eraan, kerst, nieuwjaar en gezelligheid.
Ik had nog één afspraak voordat de kerstvakantie zou beginnen en er werd gevraagd of ik even in de wachtruimte wilde wachten. Ik keek snel naar de gemiste berichtjes op mijn telefoon en stopte daarna de telefoon terug in de tas.

Verveeld keek ik een beetje rond in de wachtruimte. Mijn afspraak was bij een logopedist. Terwijl ik zo rond keek, zag ik opeens de tekeningen aan de muur. Het waren Uilen!
Niet één of twee…maar de muur hing vol met uilen. Waarom weet ik niet. Misschien was er een tekenwedstrijd.

Ik zag een uil voor me, achter me… links van me… rechts. Ik moest er een beetje om lachen en ik kreeg zelfs tranen in mijn ogen. Ik was omringd door uilen.

Een teken kan soms anders zijn, anders dan dat je had verwacht of zelf had bedacht. Voor mij waren de getekende uilen een teken en ik ben het magazine begonnen. Gelukkig lezen ontzettend veel mensen het magazine graag. En daar ben ik intens dankbaar voor.

Liefs, Diana
Diana Peters, hoofdredacteur